by the author

Ήταν μια δύσκολη εποχή στη ζωή μου, το Σύμπαν φαινόταν να με έχει εγκλωβίσει για τα καλά σε ένα στενό σκοτεινό δωμάτιο δίχως ανοίγματα προς μια ευρύτερη, καλύτερη πραγματικότητα. Τα πάντα κατέρρεαν κι εγώ απλά δεν είχα έξοδο κινδύνου. Σχεδόν σε όποιο πεδίο της ζωής μου κι αν κοιτούσα, όλα έδειχναν μια κοινή εικόνα: αποτυχία.

Η αποτυχία αυτή καθ΄εαυτή δεν είναι το πρόβλημα. Κανείς μπορεί να δει την «αποτυχία» σαν εφαλτήριο για μια νέα μάχη, για ένα ξεκαθάρισμα, ίσως για μια νέα αρχή. Μια εγκλωβισμένη «αποτυχία», ωστόσο, συνήθως οδηγεί στην ασθένεια. Είτε σωματική, είτε πνευματική, είτε ψυχολογική, κατορθώνει πάντα να σε αποδυναμώσει και να σε οδηγήσει στο στρατόπεδο των παριών της ζωής.

Σίγουρα δε συγκαταλέγομαι στους ανθρώπους που ερμηνεύουν τα πράγματα διπολικά. Η αποτυχία και η επιτυχία, το σωστό και το λάθος, είναι πάντα θέματα οπτικής γωνίας. Τι γίνεται ωστόσο με αυτές τις μικρές συνεχείς φωνές που σου υπενθυμίζουν ότι σε έναν κόσμο που όλοι ερμηνεύουν τον ουρανό γαλάζιο, εσύ δε μπορείς να τον ονομάσεις ροζ;

Εκείνη την εποχή ένιωθα πραγματικά να πνίγομαι, σφιγμένος πόνος και συμπυκνωμένο κλάμα προσπαθούσε να βγει μέσα από το στήθος μου και πλέον δεν έβρισκε το δρόμο προς τα έξω. Ένα απόγευμα «έτυχε» να διασχίζω έναν δρόμο κοντά στη θάλασσα. Ήταν πάντα ένας αγαπημένος δρόμος αυτός, υπήρχε μια ενέργεια που μίλαγε μόνο για ομορφιά και αγάπη. Ο δρόμος τσούλαγε παράλληλα με την παραλία, όπου μεγάλοι ευκάλυπτοι σκίαζαν διακριτικά το μέρος, ενώ η θάλασσα κοιτούσε κάθε απόγευμα τον ήλιο να δύει μέσα στην αγκαλιά της. Απέναντι υπήρχε ένα κομμάτι γης με ειρηνικά μικρά φωτάκια, μικρά σήματα της ύπαρξης ψυχών που υποφέρουν, γελούν, αναπνέουν, ονειρεύονται και μοιράζονται κάθε ανάσα κάθε μέρα κάθε φόβο μαζί μου. Κάθε φορά που διέσχιζα αυτόν το δρόμο, το τοπίο με συνέπαιρνε και λειτουργούσε σαν ένας παράλληλος χρόνος, μια παράλληλη διάσταση στην οποία μεταφερόμουν χωρίς καν να το σκεφτώ.

Το ίδιο συνέβη κι εκείνη τη μέρα. Ενώ το συμπυκνωμένο κλάμα μου αναζητούσε διέξοδο, ξαφνικά το τοπίο με παρέσυρε κι άκουσα τον εσωτερικό εαυτό μου να λέει «τι ομορφιά! Ευχαριστώ Θεέ μου… Νιώθω πολύ τυχερή!» Κι ενώ μια απίστευτη οικουμενική συγκίνηση με διαπερνούσε, κι ενώ ήμουν ακόμη κατάπληκτη από τα λόγια του εσωτερικού μου εαυτού, χωρίς σχεδόν καθόλου του συμμετοχή «μου», άκουσα τη φωνή που μου έλεγε:

«Στο δικό σου κόσμο είσαι επιτυχημένη. Αν αυτό δε σου κάνει, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσεις με απόλυτη συνείδηση το ποιος είναι ο δικός σου κόσμος».

Ο δικός μου κόσμος είναι αυτός της ένωσης, του σεβασμού, της συνεργασίας, της προσφοράς, της αγάπης. Από μικρό παιδί το γνώριζα αυτό, χωρίς διαδίκτυο ή τηλεόραση. Ο δικός μου κόσμος είναι αυτός που η γη ανθίζει, οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση, ειρήνη και γαλήνη δονούν τα πάντα. Το μόνο πρόβλημα ήταν να μη βγεις τρελός ή παρίας, να βρεθείς να μη μπορείς να επιβιώσεις και η συνεννόηση να καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη σε έναν κόσμο που βασιλεύουν το ψέμα και η κοροϊδία. Φανάρι μου πάντα στο ποια είμαι κράταγα την εσωτερική μου αίσθηση ισορροπίας, καθώς και πληροφορίες που σιγά σιγά άρχιζα να αναζητώ σε βιβλία και αργότερα στο διαδίκτυο.

Η πορεία της προσωπικής μου επίγνωσης είχε πολλά στάδια, για τα οποία ίσως μιλήσω κάποια άλλη φορά. Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι δεν είστε μόνοι – δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε Μαζί. Είμαστε Πολλοί. Είμαστε Ένα. Όπου κι αν μας τοποθετεί η «κοινωνία», εμείς προχωράμε και θα προχωράμε προς κάποιες Θερμοπύλες για να δώσουμε τη μάχη για την οποία έχουμε έρθει εδώ, στον πανέμορφο αυτό πλανήτη στην άκρη του Γαλαξία. Η αληθινή μάχη είναι στο Μέσα μας, στο ποιοι είμαστε, στο τι κάνουμε, στον τρόπο που επιλέγουμε να στεκόμαστε στα πράγματα, να σκεφτόμαστε και να υπάρχουμε. Έχω κλείσει τ΄αυτιά μου σε όλους αυτούς που γελάνε και μου λένε «αυτό δε θα γίνει ποτέ, ο πραγματικός κόσμος είναι αυτός που ζούμε» και απλά αναρωτιέμαι πώς εμείς οι άνθρωποι παραδοθήκαμε στο φόβο και σε μια τρελή πεποίθηση ότι το έξω και το μέσα, το εσύ και το εγώ είναι όλα ξεκομμένα, ενώ η φύση γύρω μας διατυμπανίζει κάθε στιγμή το αντίθετο.

Μοιράζομαι με τους συνοδοιπόρους μου, Εσάς, την αγωνία της ύπαρξής μου, τη χαρά της ύπαρξής μου, την ομορφιά της ύπαρξής μου και τη διαδρομή προς την υπέροχη πραγμάτωση αυτού του κόσμου που όλοι εμείς βλέπουμε να ξεπροβάλει εκεί μακριά, μες στην ομίχλη. Οτιδήποτε αναρτώ σε αυτό το blog, το κάνω με την πρόθεση της βοήθειας και της στήριξης στη δύσκολη μάχη που εγώ κι εσείς μοιραζόμαστε.

Ευχαριστώ που είστε εκεί, ευχαριστώ που πολεμάτε μαζί μου, που πολεμάω μαζί σας, ευχαριστώ που κρατάτε το όραμα ζωντανό και συνεχίζετε καθημερινά να το ποτίζετε, με αυταπάρνηση και κόστος. Κι εγώ δεσμεύομαι εδώ, συνειδητά, ότι θα συνεχίσω να βαδίζω προς «τον Κόσμο μου» με όλες τις δυνάμεις μου και με όλα τα μέσα που το Σύμπαν θα στείλει στο δρόμο μου.

Με Αγάπη

Μιχαέλα