Και ξάφνου
ξύπνησε το Τέρας.

Ύπνος βαθύς
το κράταγε μες στη σπηλιά αιώνες τώρα.
Κι όταν τα μάτια άνοιξε
από το φωτεινό όνειρό του,
είδε σκοτάδι γύρω του
και μοναξιά και κρύο.

Απελπισία τρύπησε
μεμιάς τα σωθικά του
κι αναρωτήθηκε μην τάχα
να ήταν τούτο τ΄όνειρό του,
κι ίσως αν έκλεινε τα μάτια
να γύρναγε ξανά στα ελεύθερα λιβάδια
στα χρώματα και στη χαρά,
στη δύναμη, στο γέλιο.

Όμως τα μάτια πια δεν κλείνανε
κι η παγωνιά επέμενε πεισματικά
να ψάχνει δρόμο στην καρδιά του να τρυπώσει.

Και ξάφνου
σαν κάτι νά ΄σπασε μέσα στο στήθος.
Μια πύρινη ορμητική ακτίνα το τρυπούσε,
στα δυο λες θ΄άνοιγε το παγωμένο σώμα
κι ολόκληρο ηφαίστειο από κει θα ξεχυνόταν.
Θα ΄καιγε τη σπηλιά, θα ΄καιγε τα λιβάδια
θα καιγε τα βουνά, τα δάση και τους κάμπους
κι ίσως ακόμη να καιγε
της θάλασσας τα βάθη,
τέτοια ήταν η ορμή.
Τέτοια ήταν η οργή….

Εσύ είσαι η Πεντάμορφη
Εσύ και το Τέρας

Διάλεξε ποιος αξίζει την ομορφιά σου
και ποιος την οργή σου.

Με απέραντη Αγάπη
στην Ανθρωπότητα
και πάνω απ΄όλους
σ΄όλους εσάς τ΄Αδέρφια μου τους Μαχητές 

από τη συντάκτρια