by the author

Λούζομαι σε εσωτερικούς καταρράχτες λέξεων, προτάσεων, νοημάτων, που χτυπούν με λαμπρότητα το κεφάλι μου κι αποκτούν ολοκληρωμένες έννοιες. Καταρράχτες αφαιρετικών εννοιολογικών ορισμών.

Υπάρχουν μέρες που τριγυρνώ σ΄αυτά τα πάρκα, κι όλες οι υποχρεώσεις μοιάζουν οχληρά και θορυβώδη διαλείμματα της υπέροχης περιπλάνησής μου σε τέτοια τοπία. Απέραντα πάρκα πολύχρωμων ανθών σκέψης.

Κάποτε, εκεί γύρω στην εποχή του πρώτου στοχασμού, τότε που το παιχνίδι περνάει από τον υλικό στο νοητικό κόσμο –συμπίπτει συνήθως με την είσοδο στο γυμνάσιο – κάποιος μου χάρισε ένα δώρο στη γιορτή μου, κι είχε μια κάρτα που έγραφε «στοχάσου και αρκεί». «Ελληνική Νομαρχία, Ανωνύμου του Έλληνος». Σίγουρα το ποιος το είπε και γιατί, τότε δε με απασχολούσε. Η ίδια η φράση μου φάνηκε παράξενη, πώς γίνεται να αρκεί ο στοχασμός; Ήταν κάποιο είδος εμπαιγμού; Το γεγονός και μόνο πως αναρωτήθηκα μάλλον δείχνει πως είχα ήδη μπει στο περιβόλι του Στοχασμού.

Χρόνια μετά, κι έχοντας ξεχάσει εντελώς εκείνο το περιστατικό, συνειδητοποίησα πως η μεγαλύτερή μου επιθυμία ήταν να κάθομαι και να στοχάζομαι. Να ταξιδεύω στα δρομάκια των σκέψεών μου, να διαβάζω ό,τι με ενδιαφέρει, να ξαναταξιδεύω με τη νέα γνώση στα νέα δρομάκια, και κανείς και τίποτα να μη με διακόπτει απ΄αυτή τη βαθιά συγκέντρωση στο βουβό κόσμο της Αναζήτησης των Απαντήσεων.

Υπάρχει επάγγελμα στοχαστή; Πώς το επιλέγεις στο μηχανογραφικό; Ποιος σε διδάσκει πώς να στοχάζεσαι, τι εξετάσεις δίνεις και ποια είναι η πιστοποίηση; Κι άραγες, έχω ελπίδες μέσα σ΄έναν κόσμο που προωθείται η σκέψη autobahn, εγώ να ταξιδέψω από περιφερειακά δρομάκια, ανακαλύπτοντας οικισμούς ξεχασμένους από το χρόνο, ανακαλύπτοντας χρώματα που φαίνονται μόνο στα ακατοίκητα τοπία, ανακαλύπτοντας ήχους που ξεπροβάλλουν δειλά κι απειροελάχιστα μόνο στην ησυχία; Και ποιος και πώς θα μου πιστοποιήσει τα ταξίδια αυτά, και τι θα κάνω εγώ με τα διπλώματά τους;

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει•

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε•

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία•

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Όλοι είμαστε καμωμένοι για τα ωραία και μεγάλα έργα. Όλα τα έργα είναι ωραία και μεγάλα, αν περιέχουν μέσα το εμείς και την αισθητική. Μέγιστος στοχασμός μου είναι αυτή η πολιτεία, που όλα τα άνθη της ανθίζουν ανεμπόδιστα και λάμπουν το μοναδικό τους χρώμα με μοναδική χαρά και βεβαιότητα.