by the author

«Πιο αργά!» φωνάζω στο γιο μου που μελετάει πιάνο, και ξάφνου ακούω την ίδια φωνή, από άλλη κουζίνα, σε άλλη εποχή, σ’ ένα άλλο πιάνο που κάθομαι μια άλλη εγώ…

Και ξάφνου γίνεται τόσο οικεία, τόσο δική μου αυτή η δυσαρέσκεια που βλέπω στο πρόσωπο του μικρού αγοριού, η δυσαρέσκεια που νιώθω να εκπέμπεται από μέσα του. Ένα γνώριμο αρχαίο συναίσθημα, που τώρα ξαφνικά λύνεται σα διάστημα αυξημένης τέταρτης το οποίο αναζητά να κουρνιάσει στη θαλπωρή μιας έκτης καθησυχαστικής…

Δεν ήταν ο στόχος η παρατήρηση, δεν ήταν ο στόχος η υπογράμμιση της ανεπάρκειας, ο στόχος ήταν η συντόμευση της διαδρομής… Κάθε γονέας, τελικά, στόχο του θέτει ακόμη κι ασυνείδητα, ν’ ανοίξει ένα μονοπάτι ομαλό για το παιδί του. Για τα παιδιά Μας.

Πόσες φορές σταθήκαμε έκθαμβοι μπροστά σ’ αυτήν την επικράτεια; Την επικράτεια των Άπειρων Δυνατοτήτων, που φέρει κάθε παιδική ψυχούλα; Άλαλοι, κι έκθαμβοι, σεβαστικοί, κάθε μας κίνηση βαπτισμένη στη γαλήνη και τη λεπτότητα, πώς θ’ αγγίζαμε, αλήθεια, έναν Άγγελο;

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, λες. Εξάλλου, κι εσύ ένας παραβιασμένος πρίγκιπας είσαι.

Στάσου, έστω μία στιγμή, στάσου μία στιγμή και πες του μικρού πρίγκιπα -έξω σου ή μέσα σου- πως το θέμα πάντα ήταν και θα είναι

ο βίος ο ανθόσπαρτος.

Paypal: https://paypal.me/eternalnow