by the author

Σου μιλάω.

Απευθύνω σ΄εσένα την ενέργεια που έχει κατασταλάξει μέσα μου, μετά από διεργασίες ετών και βαθιές βουτιές πόνου, σου τη στέλνω με αγάπη μέσα από τα λόγια μου.

Τα λόγια μου.

Ηχητικοί φθόγγοι εκφρασμένοι σειριακά δονούν σε συγκεκριμένα κύματα τον ακουστικό χώρο ανάμεσά μας. Οι λέξεις μου, επιλεγμένες με προσοχή. Σου στέλνω στρογγυλούς κυματισμούς, σα λευκά βαρκάκια σε ήρεμη λίμνη, στο παιχνίδισμα που αλληλεπιδρούμε και ονομάζεται συζήτηση. Ελπίζοντας πάντα, πως θα λάβεις τα βαρκάκια μου εκεί στη δική σου παραλία, θα τα ξεφορτώσεις, θα τα κοιτάξεις με προσοχή και αγάπη, και ίσως μου στείλεις πίσω τα δικά σου.

Σου μιλάω, αλλά τα βαρκάκια μου θαλασσοπνίγονται στην τρικυμία της κώφευσής σου. Σηκώνεις κύμα, άλλος Ποσειδώνας, να προστατευτείς από τον κίνδυνο της αλήθειας μου. Με φωνάζεις από την ακτή σου, σε ακούω συχνά, με φωνάζεις να σου στείλω λίγη Αλήθεια πακέτο, μου λες πως στέρεψες και διψάς, κι εγώ ετοιμάζω τα βαρκάκια μου και τ΄αμολάω στο διάφανο γαλήνιο νερό των συχνοτήτων… Κι εσύ, κι εσύ, σηκώνεις κύμα να προστατευτείς. Κοίτα! σου φωνάζω, τα βαρκάκια μου βουλιάζουν και πνίγονται, κι εσύ, κι εσύ, δεν ακούω! μου λες, δεν έχω χρόνο τώρα για βαρκάκια! μου λες, τα βαρκάκια είναι γι΄αυτούς που έχουν χρόνο για παιχνίδια…

Μα εσύ μου ζήτησες, θέλω να σου φωνάξω, μα εσύ τη γύρεψες τη μπαρκαρισμένη μου Αλήθεια. Όμως το κύμα σου ξάφνου μου άντλησε όλη την ενέργεια, και νιώθω άδεια, και κουρασμένη, και όλα γύρω φαίνονται α-νόητα…. Ξάφνου τα βαρκάκια μου φαντάζουν ανούσια παιχνιδίσματα στα χέρια αιώνιου ανεύθυνου νηπίου… Ξάφνου η Αλήθεια μου κραυγάζει μουγκά, σ΄έναν κόσμο που οι Αλήθειες δεν έχουνε συχνοτικό δικαίωμα…

Δεν είσαι μόνος. Ποτέ δεν ήσουν. Εκεί στην παραλία σου που κάθεσαι, κι αναλογίζεσαι αν τα βαρκάκια σου θα έχουν άραγες ποτέ κάποιον αγαπημένο παραλήπτη, δεν είσαι μόνος. Είμαι κι εγώ εδώ πέρα, στη δική μου παραλία, στολίζουμε μαζί τα όμορφα βαρκάκια μας, πλήρωμα βάζουμε την άπειρη Αγάπη, πανιά την Αρμονία, το Σεβασμό και τη Συνεργασία. Και τέλος, καπετάνιος τρανός μπαίνει το Όραμα του Αύριο.

Δεν είσαι μόνη. Ποτέ δεν ήσουν.Σε λίγο, σήμερα, αύριο, του χρόνου, δεν έχει σημασία, ο χρόνος είναι Τώρα. Σε λίγο, θα πλημμυρίσουνε τα πέλαγα με τα λαμπρόσταλτα βαρκάκια μας, μυριάδες ξεπροβάλλουν από κάθε μεριά του ορίζοντα, και να! γίνονται πλοία, καράβια θεριεμένα, στόλος τρανός, που φέρει την Αλήθεια για τ’ Όραμα του Αύριο. Σε κάθε μεριά, σε κάθε συχνότητα, δυνατά πληρώματα με Φωτεινό φορτίο τη Δική μας Αλήθεια, σκίζουν τα διάφανα νερά με ορμή, τίποτα πια δεν τα σταματά….

Μη με ξεχνάς ποτέ.