by the author

Ημερολόγιο. Η ανάγκη μου να διαλαλήσω τη σιωπηλή κι η αμαρτύρητη παρουσία μου σ΄αυτό το πέρασμα που καλούμε ζωή. Η συνομιλία μου με τον μοναδικό αέναα παρόντα μάρτυρα της ύπαρξής μου, το εγώ μου. Την άλλη φωνή μου. Τον ανώτερο εαυτό μου. Τη συνείδησή μου. Το alter ego μου.  

Με ποιον αλήθεια μιλάω;

Αν δεν καταφέρω να πω τα ανείπωτα, να ανοίξω τα κλειδωμένα, να μαρτυρήσω τα αμαρτύρητα, τι σημασία έχει; Αν παραμείνω άλλη μια παρασιτική βουβή συχνότητα που φέρνει κύκλους σε χιλιοχαραγμένες επιφάνειες, τι σημασία έχει;

Αν παραμένω ανάξιος εραστής των μακρυσμένων θαλασσών, όσο ιδανικός κι αν είμαι, δε θα σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Αναιρετική σκέψη. Απαξιώνοντας, οδηγεί σ΄ένα πρωταρχικό ερώτημα: τι είναι αυτό που μετράει στη ζωή; Είναι σημαντικό να σκίσει κανείς τη γραμμή των οριζόντων; Τι είναι ο ορίζοντας; Με ποιον τρόπο σκίζεται; Ποιος θα επιβεβαιώσει την επιτυχία ή την αποτυχία;

Το έργο είναι αυτό που καθορίζει τη βαρύτητα της παρουσίας. Υπάρχουν έργα που αποτυπώνονται στο φυσικό πεδίο, κι έργα που δονούν μονάχα το αιθερικό. Μονάχα; Μήπως αυτό είναι το μέγιστο; Να δονήσω την ύπαρξη, τον αιθέρα, το σύμπαν, να παράξω συχνότητες συν-κλονιστικές;

Καραντίνας ημέρα ένατη, και συνδιαλέγομαι (πάλι) με τον εαυτό μου. Δεν έχει αλλάξει κάτι για μένα, ο εσωτερικός αυτός διάλογος με συντροφεύει από την έναρξη των αναμνήσεών μου, όπως το ραδιόφωνο τον νταλικέρη στο ταξίδι του. Με το πέρασμα των χρόνων, κατάφερα (ελπίζω) να διαλέγω τους σταθμούς συνειδητά, να παρακολουθώ τους στίχους και την κίνηση της μουσικής μελωδίας. Τα μεγάλα ερωτήματα παραμένουν, όχι γιατί δεν τα σκαλίζω αρκετά, αλλά γιατί κάτω από κάθε απάντηση κρύβεται άλλο ένα ερώτημα. Κάνω κι εγώ λοιπόν τις στάσεις μου, σαν άλλος ταξιδευτής ατέλειωτων οδικών δικτύων, κλείνω τα μάτια να ξαποστάσω, επιλέγοντας κάθε φορά ποιο σκέπασμα θα με ζεστάνει.

Το Συν είναι το δικό μου αποτύπωμα. Πάντα επιθυμούσα να συν-βαδίζω. Να συν-εννοούμαι. Να συν-υπάρχω.

Να συν-κινούμαι.