By the author

Γεια σου μικρό αγαπημένο φαναράκι….κόκκινο. Μ΄εσένα πέρασα νύχτες λαχτάρας για υπερβατικές αγάπες, μέσα στα όνειρα που ζεστά με λίκνιζες.

Γεια σου αγαπημένο φαναράκι…πράσινο. Εσύ μου έφερνες δάκρυα στα μάτια όταν κοιτούσα τις ομορφιές της μάνας μου της Γαίας, και μου ψιθύριζες στ΄αυτί «ίσως κάποτε…κάπου…κάπως….να είναι όλα ομορφιές…»

Γεια σου αγαπημένο φαναράκι…μπλε. Τα δικά σου τραγούδια ευχήθηκα να κάνω ήχους, ήχους πουλιά που θα πετούσαν στους αιθέρες τις μπλε τις μουσικές μου να σκορπίσουν στις καρδιές των ανθρώπων.

Γεια σου κι εσένα, αγαπημένο φαναράκι μωβ! Ήσουν εκεί να μου θυμίζεις πάντα, κάθε στιγμή που οι δύστυχοι συνοδοιπόροι μου με βία με τραβούσανε στη γη να καρφωθώ, εσύ ήσουν εκεί να μου θυμίζεις αυτή την Πύλη που τόσο αγαπώ, την Πύλη στον Υπέροχο Δικό μου Κόσμο!

Γεια σας στρατιά των μαχητών μου, γεια σας πολεμιστές της Ίριδας λουσμένοι στα χρώματα, γεια σας φρουροί του Οράματός μου, γεια σας! Σας απελευθερώνω τώρα, ήρθε η ώρα σας να ταξιδέψετε στον πάρα πέρα κόσμο, γεμάτοι κι από τις δικές μου προσδοκίες, μάχες ψυχής, δάκρυα και προσευχές… Ήρθε η ώρα σας να δώσετε τα χρώματά σας σε άλλα πλάσματα, σε άλλους κόσμους, που ζούνε ακόμη βυθισμένοι στο λυκόφως του ψεύδους, της αδικίας, της πληγής και του πόνου… Ήρθε η ώρα σας για το επόμενο Μεγάλο σας Ταξίδι, γιατί ήρθε κι η δική μου ώρα.

Η ώρα μου για τη Μεγάλη μου Μετάβαση. Ό,τι υπήρχε μέσα στο πνευματικό, και το διασφάλιζα με νύχια και με δόντια, τώρα θα γίνει πράξη, θα πάρει σάρκα και οστά, θα γιγαντώσει, κι όλος ο κόσμος τώρα θα μπορεί να τ΄αντικρίσει, και πια δε θα μου λένε πως είμαι εγώ αιθεροβάμων, πως είμαι εγώ που βλέπω οράματα και μόνη στη γωνιά παραμιλώ, πως είμαι εγώ η φάλτση μέσα σε μία κοινωνία τόσο μα τόσο δυσαρμονική!

Ήρθε η ώρα Μου, μα κι η δική Σου η ώρα, ήρθε η ώρα Μας, σήκω και κοίταξε πώς λάμπουνε τα φαναράκια μας, τι λαμπερές χρωματιστές σπιρτάδες ραίνουνε στο διάβα τους από τον κόσμο αυτό στον κόσμο τον επόμενο… Σήκω και κοίταξε πόσες χιλιάδες χρώματα απρόσμενα το άπειρο τριγύρω σου χρωμάτισαν, πόσοι ήχοι καλοκουρδισμένοι τραγουδούν ωδές για το δικό Σου πέρασμα στη Χώρα του Εμείς, στη Χώρα της Αλήθειας, του Σεβασμού, του Δίκαιου, της Ομορφιάς και της Αγάπης!

Έλα να κάτσουμε κοντά, τα χρώματά μας εδώ δα να! πώς ενώνονται! Πώς μπλέκονται έτσι μεταξύ τους, σ΄ένα παιχνίδισμα ερωτικού αφιερώματος στις ομορφιές του κόσμου, όμοια με τους λαιμούς ερωτευμένων κύκνων! Έλα και κάτσε δίπλα μου, εδώ, άκου! Πώς συνηχούν οι υπάρξεις μας, πώς τραγουδούν σε μαγικές ουράνιες συγχορδίες, σκοπούς που ακόμα μόνο σπόροι ιδεών έχουν υπάρξει, κι ούτε ένα πνεύμα μουσικό δε μπόρεσε στο εύρος τους να τους εκφράσει!

Έλα να κάτσουμε αγκαλιά, ουράνια έκφραση οι δυο μας μιας πλάσης στην αγάπη βαπτισμένης, έλα να κάτσουμε εδώ στην άκρη του κρυστάλλινου νερού, να χαιρετίσουμε τα φαναράκια μας με την τιμή που τους αρμόζει….

Γιατί η ώρα μας να Είμαστε έχει φτάσει, η ώρα μας να Πράξουμε είναι εδώ, η ώρα να Υπάρξουν όλα τα χρώματα που με στοργή διαφύλαξαν τα φαναράκια μας τα δύσκολα τα χρόνια….

Έλα κοντά.

Δως μου το χέρι.