από τη μπλόγκερ

Ω, Επιστήμονα!

Πίσω από τα κομπιούτερ και τους αριθμούς ονειρεύεσαι την αιωνιότητα. Μεγάλη λέξη, κι είσαι επιστήμονας. Ίσως θα ήταν δέον να την προσγειώσουμε.

Ονειρεύεσαι την υστεροφημία. Πόσο σημαντικός θα έχεις υπάρξει, πόση πρόοδο θα έχεις σημειώσει στον τομέα σου. Μυστικά, τολμάς λιγάκι πού και πού να φέρεις την επιτυχία σου αυτή στο Τώρα. Ίσως και να προλάβεις λίγο να το ζήσεις, μια κάποια Έδρα, λίγο τίτλο Ακαδημίας, ακόμα ακόμα κι ένα Βραβείο στο Όνομά σου.

Πού να χωρέσει μέσα κει η κοροϊδία;

Όχι, όχι, δεν υπάρχει χώρος για αμυαλιές, μικρονοήσεις και στενοσκεπτικισμούς. Εσύ είσαι Πνεύμα, το πνεύμα της επιστήμης, τρέχεις στις δυνατές τις ράγες της Λογικής και της Απόδειξης. Δεν έχεις σύμβουλο τη Φαντασία εσύ. Και θέλει όχι απλά μεγάλη, αλλά τεράστια φαντασία για να σκεφτεί κάποιος το μέγεθος της Διαστρέβλωσης.

Ποιος είσαι εσύ, να αμφισβητήσεις το ίδιο σύστημα που τόσα χρόνια υπηρετείς; Ποιος είσαι εσύ να κρίνεις αν όλα ήταν πάντοτε και παραμένουν μια Απάτη; Πόσο τρελό θα ήταν κάτι τέτοιο για την υστεροφημία σου, για την Ακαδημία και τις Έδρες; Και τότε, τι αλήθεια πια να περιμένεις;

Όχι, όχι, ίσως λιγάκι πού και πού να υπάρχει, ναι, μια διαφθορά και ένα ψέμα. Όμως Παγκόσμιο, Οργανωμένο, Σχέδιο; Όχι, όχι, γιατί τότε, ποιος θα ήμουνα Εγώ και τι αξία θα είχα;

Ω, Υπηρέτη της Δικαιοσύνης!

Πίσω από τα Έδρανα και τις Νομολογίες ονειρεύεσαι τα τεράστια χρυσά γράμματα με τα οποία θα αναγράφεται το όνομά σου στις Αίθουσες της Δικαιοσύνης. Ονειρεύεσαι τις πιστοποιήσεις της επιτυχίας σου σε εικόνες υλικών ανέσεων σε επίπεδα χλιδής, σε εικόνες σκυμμένων προσκυνητών που θα σε πλησιάζουν εκστασιασμένοι να φιλήσουν τα άγια χέρια σου, τα χέρια αυτά που χρόνια τώρα ξεφυλλίζουν κάθε νομοειδή εγκυκλοπαίδεια και κάθε ανάγνωσμα που θα σου δώσει ακόμη μία Νίκη.

Ποιος έγραψε σ΄αυτά για κοροϊδία;

Όχι, όχι, δεν υπάρχει χώρος για αμφισβητήσεις, για δευτερολογίες και εφέσεις, για ποια διαστρέβλωση σου λένε κι επιμένουν! Όλα τα χρόνια σου το πάλευες με νύχια και με δόντια, ποιο διάβασμα, ποια φροντιστήρια, τα άλλα ήταν τα σημαντικά, αυτά που γίνανε πίσω από κλειδωμένες πόρτες. Έλα μωρέ, για το καλό του κόσμου τα ‘χεις κάνει, τι ξέρουνε οι αδαείς για τα Μεγάλα Μονοπάτια, τι ξέρουνε οι αδαείς έτσι κι αλλιώς… Ένα Μεγάλο Πνεύμα Νομικό είσαι εσύ, στην τελική είναι και θέμα επιβίωσης: στη ζούγκλα ζούμε, άγρια θηρία θα γινούμε, και όποιος λειτουργεί σα θήραμα θα φαγωθεί. Απλά τα πράγματα.

Όχι, όχι, η ζούγκλα είναι το θεμέλιο της νομοτέλειας. Πάνω σ΄αυτή δομούνται όλα.  Όχι διαστρέβλωση, όχι αναλήθεια, και «τι Παγκόσμια, Οργανωμένα, Σχέδια μου τσαμπουνάς; Είναι που είσαι ανίκανος και στη ζωή σου τη φτηνή δε θέλησες αλήθεια να κοπιάσεις.»

Και κλείνεις την αγόρευσή σου σε όποια ενοχλητική φωνή κατόρθωσε την πόρτα του εγκεφάλου σου να ενοχλήσει.

Ω, Καλλιτέχνη!

Εσύ, εσύ πάνω απ΄όλους είσαι ο πιο χαμένος! Πίσω από τι να κρύβεσαι, καημένε Καλλιτέχνη; Πίσω από τα υλικά, το χρήμα και τη δόξα; Μα αυτά τα πρόλαβαν πριν από σένα άλλοι, κι αν έχεις αυταπάτες πως Κάποιος αλήθεια Είσαι επειδή ως Κάποιο σε δοξάζουν οι ορδές, να σου θυμίζω καημένε Καλλιτέχνη….

Είσαι στο Τσίρκο το Μεγάλο μας εσύ το νούμερο του γέλιου. Ανάμεσα στα άγρια θηρία, που τα ‘χουν υποτάξει σε δεσμά αιώνια φυσικά και ψυχικά, βγαίνεις εσύ και κάνεις τις ορδές να ξεχαστούν, ίσως και να γελάσουν, και να περάσουν στο ασυνείδητό τους το θλιβερό το θέαμα της φύσης της φυλακισμένης, το εξαγριωτικό θέαμα της φύσης της διαστρεβλωμένης, να το περάσουν ως κάτι μεγαλειώδες, που δήθεν δείχνει την υπεροχή τους και το μεγαλειώδες μεγαλείο του είδους τους… Ίσως και ο καθένας από τις ορδές να θεωρήσει πως κι ο ίδιος έχει παίξει ρόλο στο μεγαλείο αυτό, ίσως κι οι νομοθέτες και οι επιστήμονες να κάθονται κει δα, στην πρώτη τη σειρά σε VIP καθίσματα, φορώντας τις μεγαλειώδεις μούρες τους, και καμαρώνοντας πως οι ίδιοι υπήρξαν και υπάρχουν Δομητές και Συναρμόδιοι του μεγαλείου της Αιώνιας Διαστρέβλωσης.

Κι εσύ, ώ Καλλιτέχνη, θαρρείς πως είσαι είδωλο και καμαρώνεις, πλακώνεσαι και στις ουσίες γιατί έτσι σου χουν πει πως έρχεται η «έμπνευση» – τι είναι έμπνευση, αλήθεια; Αυτό που κάνει τις ορδές να επευφημούν θα μου ‘λεγες, μα πάλι εγώ ποτέ δε θα ρωτούσα εσένα…

Ω, Καλλιτέχνη, πού έχασες αυτό που όφειλες στην κοινωνία; Πότε για σένα η Κοινωνία έγινε Ορδές; Πότε για σένα η ύμνηση του Μεγαλείου της Ύπαρξης έγινε υπηρεσία στο μεγαλείο της διαστρέβλωσης, με αντάλλαγμα δυο πλατινένιους ίσως και τη μούρη σου στα Εξώφυλλα του Ψεύδους;

Εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι

Ηράκλειτος

Σας αρέσει η δουλειά μας; Κεράστε μας έναν καφέ! paypal: paypal.me/EternalNowblog