από τη μπλόγκερ

Και τώρα να! Ο κήπος σου έχει θεριέψει, πλημμυρισμένος χρώματα κι αρώματα.
Στα μονοπάτια του περιπλανιέσαι, κι είναι η περιπλάνηση αυτή στόχος ζωής, ταξίδι ονειρεμένο. Βλέπεις ριζούλες, βλασταράκια, βλέπεις τα άνθη, τους καρπούς μα και τα δέντρα, και η βαθιά αληθινή συμπαντική Αγάπη αναβλύζει απ΄ την καρδιά σου! Ένα ένα πώς τα χάιδευες θυμάσαι, πώς τ’ αναζήτησες μικρά σποράκια να τα βρεις, δυσεύρετα που ήταν, κι ύστερα πώς με περισσή φροντίδα τα προφύλαξες απ΄ του καιρού των ψυχικών ορμών τις απειλές.

Γιατί ο καιρός έχει μυριάδες καταιγίδες ψυχικές, θύελλες έχει που τα σπάνια σπόρια ξεριζώνουν.

Κι ενώ τις καταιγίδες και τις θύελλες τις γνώριζες, τον ψυχικό τον παγετό είχες κι αυτόν γνωρίσει, τα άλλα σου ΄ταν άγνωστα.

Οι Επιδρομείς.

Δεν ήξερες πως τέτοιοι γύρω υπάρχουν. Αυτοί που οσμίζονται τους σπάνιους τους κήπους, και τρέχουν τρελαμένοι, όμοια με βαριά εθισμένους τοξικομανείς, τ΄αρώματα του κήπου σου να πάρουν. Τρέχουνε στον αέρα σαν του Αίολου τους γιους, ορμάνε σαν ακρίδες κοσμικές γεμάτες μπόλικο πηχτό σκοτάδι, τη δίψα τους για Φως να κατευνάσουν. Κι έρχονται στο δικό σου περιβόλι, στον όμορφα μεγαλωμένο με αγάπη αληθινή μικρό σου μέγα κήπο, πέφτουνε πάνω στους καρπούς της ομορφιάς και του φωτός κι ακόρεστα ρουφάνε όλο το νέκταρ.

Οι Επιδρομείς.

Κι εσύ κοιτάς απορημένα, μην τάχα τα φαντάζεσαι όλα αυτά; Μην τάχα να ‘χεις λίγο τρελαθεί, σ΄αυτή τη σπάνια μοναχική κηπουρική που έχεις μπλέξει; Μα πώς κανείς ποτέ δε σου ΄πε να προσέχεις, τ΄αόρατα τα σμήνη να προσέχεις, που κάνουν επιθέσεις στο σκοτάδι, ορμάνε μυστικά κι αθόρυβα και πίνουνε το Φως της ύπαρξής σου….

Πονάς, πονάς την ώρα που από δαύτους κάποιοι μέσα στο πνεύμα σου εισέρχονται και τραγουδούν με τις στριγκές φωνές τους «όλα μες στο μυαλό σου είναι, συγκαλύπτεις την ανεπάρκεια που πάντα σε ακολουθούσε, κι ίσως η ώρα έφτασε να το παραδεχτείς πως πάντα Λίγος ήσουνα και Λίγος και Μονάχος θα πεθάνεις».
Μα ο Κήπος σου, αυτός ο ουράνιος αγαπημένος με ξεχωριστές φωτός ακτίνες ποτισμένος, ο Κήπος σου σε έχει μάθει πως η προσπάθειά σου έχει αντίκρισμα, πως η Αγάπη μεγαλώνει τ΄ απειροελάχιστο σποράκι και θεριεμένο δέντρο το μεταμορφώνει, ο Κήπος σου σε έχει μάθει πως ό,τι σπείρεις θα θερίσεις.

Και τότε ξέρεις, ξέρεις πως η επιδρομή αυτή ήταν των στερεμένων από Φως απολωλότων τέκνων, όλων αυτών που τόσο άπειρα σε χρόνο και σε βάθος στερήθηκαν το φως της επιβράβευσης, του θαυμασμού και της αγάπης, που ορκίστηκαν να παραμείνουνε αιώνια μασκοφόροι νυχτερινοί επιδρομείς στα περιβόλια της Αγάπης.

Σας αρέσει η δουλειά μας; Κεράστε μας έναν καφέ! paypal: paypal.me/EternalNowblog