από την ιστογράφο

Δεν θες ν΄ αλλάξεις.

Δε σ’ ενοχλεί η ολιγαρχία, όχι.

Σ’ ενοχλεί που δεν ανήκεις στους Ολίγους.

Δε σ’ ενοχλεί η φτώχεια, όχι.

Σ’ ενοχλεί που δεν είσαι πλούσιος.

Δε σ’ ενοχλεί η αδικία.

Σ’ ενοχλεί που αδικείσαι εσύ.

Δε θες ν’ αλλάξεις. Θες να ξεφύγεις απ’ το βάλτο, θες να βγεις στον κάμπο με τους αφράτους καρπούς, εκεί που απολαμβάνουν πριβέ τα θαύματα της φύσης οι Τ(υ)ρανοί του Κόσμου.

Δεν πονάς, όχι.

Είναι το Εγώ σου που υποφέρει, αυτή η φασαριόζικη περσόνα που έχει καταλάβει το αιώνιο είναι σου στην παρούσα εκφρασμένη του μορφή, και απαιτεί να μπει στην αιωνιότητα έτσι ως έχει. Απαιτεί να διαρκέσει για πάντα. Απαιτεί να είναι το κέντρο του σύμπαντος, ο πρωταγωνιστής της ζωής όχι μόνο της δικής σου, αλλά και του κάθε πλάσματος που μαζί σου συνδέεται.

Όσο είχες πρόσβαση στα αγαθά, δε σ’ ενοχλούσε στ΄ αλήθεια η ανέχεια. Όσο η αδικία που σε πάταγε ήταν μικρή και ίσως αναστρέψιμη, δε σ’ ενοχλούσε ούτε αυτή. Κι ούτε σ’ ενοχλούσε το ψέμα, η διαφθορά, η Τράπεζα των Συμφερόντων, κι ούτε σ΄ ενοχλούσε να μπαίνεις από τις πίσω πόρτες, δίχως ουρές κι αναμονές.

Όλα αυτά σ’ ενοχλούνε τώρα που τα ‘χασες. Ήταν ένας κόσμος που είχες καλά προσαρμοστεί.

Φωνάζεις τώρα, κι όλο κάπου δείχνεις, πως τάχα κανείς δεν κάνει τίποτα, κι όλοι αδιαμαρτύρητα τα δέχονται όλα.

Και πώς το ξέρεις; Ίσως όλοι κάνουν αυτό που κάνεις κι εσύ: κάθονται σε μια οθόνη και φωνάζουν.

Φωνάζεις τώρα, πως χρειάζεσαι έναν μπροστάρη, έναν ισχυρό άνδρα που θα ξεπεταχτεί μ’ ορμή και στις πλάτες του θα κουβαλήσει το λαό.

Θέλεις έναν μπροστάρη που θα σιγουρέψει πως τίποτα δεν άλλαξε, και πως εσύ, αν ακολουθήσεις το σωστό άτομο, θα βγεις πάλι στα λιβάδια τα πριβέ από τις πίσω πόρτες.

Δε θες ν’ αλλάξεις.

Ο κόσμος όπως είναι σου κάνει, γιατί καλά έχεις προσαρμοστεί σε έναν σάπιο κόσμο. Και ποιος έχει κουράγια να γυρέψει, σε έναν κόσμο καινούριο και απάτητο, το Εγώ του να βολέψει;

Και ποιος θα είσαι μετά, αν όλα τα προνόμια που είχες μάθει να καβατζώνεις χαθούν; Αν όλοι οι βόθροι που είχες μάθει να κολυμπάς καθαρίσουν; Αν όλοι οι άνθρωποι που ήταν πιο κάτω από σένα, τώρα ίσοι κι όμοιοι μαζί σου γίνουν;

Αν ήθελες ν’ αλλάξεις τον κόσμο τούτο το στρεβλό που ζούμε, πρώτα θα άλλαζες τον τρόπο που εσύ μέσα σ’ αυτόν υπάρχεις. Και δε θα κοίταγες διαρκώς τι κάνουν οι άλλοι, αν σιωπούν ή αν μιλούν, αν επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν, αν είναι στα ψηλά ή στα χαμηλά, μόνο θα κοίταζες το χρόνο τον πολύτιμο που σου δόθηκε όταν γεννήθηκες σωστά να αξιοποιήσεις.

Και δε θα περίμενες μπροστάρηδες και άλλες βιτρίνες να βγουν μπροστά και ν’ αναλάβουν τις ευθύνες που αρνήθηκες εσύ.

Ο κόσμος τούτος θ’ αλλάξει όταν το Εγώ μας πάψει να μεγαλώνει με την τσέπη μας

κι αρχίσει να διευρύνεται με την Καρδιά μας.

Καλό μήνα ♡

𝚳 𝛊 𝐱 𝛂 𝛆 𝛌 𝛂