Ken Page

Στις δεκαετίες πρακτικής μου σαν ψυχοθεραπευτής, αυτή είναι η γνώση που με ενέπνευσε περισσότερο:

Τα βαθύτερα τραύματά μας περικλείουν τα μεγαλύτερά μας χαρίσματα…

Ανακάλυψα ότι οι ίδιες ποιότητες για τις οποίες ντρεπόμαστε, αυτές που συνεχώς προσπαθούμε να αλλάξουμε ή να κρύψουμε, είναι στην πραγματικότητα το κλειδί για να βρούμε την αληθινή αγάπη.

Είναι τόσο εύκολο να χαθεί κανείς στην αναζήτηση της αυτοβελτίωσης. Κάθε πινακίδα μας αποπλανεί με οράματα πιο ευτυχισμένης, πιο επιτυχημένης ζωής. Προτείνω έναν αντίθετο δρόμο προς την ευτυχία. Αν μπορούμε να κατονομάσουμε τα δικά μας παράξενα, φλογερά χαρίσματα, και να τα απαλλάξουμε από τη ντροπή και τα τραύματα που τα κρατούν θαμμένα, θα βρεθούμε σε μια υπερταχεία αμαξοστοιχία προς μια βαθιά, αναπάντεχη οικειότητα που θα αλλάξει τη ζωή μας.

Μέσα από τα χρόνια συνειδητοποίησα πως τα χαρακτηριστικά των πελατών μου τα οποία εύρισκα πιο ενδιαφέροντα, ουσιαστικά ήταν αυτά που τους προκαλούσαν τα περισσότερα βάσανα.

Κάποιοι πελάτες παραπονιόνταν πως ένιωθαν σα να είναι «πάρα πολύ»· πολύ έντονοι, πολύ θυμωμένοι ή πολύ απαιτητικοί. Από την καρέκλα μου του θεραπευτή, μπορούσα να δω ένα τόσο δυνατό πάθος που απλά τρόμαζε και έδιωχνε τους ανθρώπους.

Άλλοι πελάτες έλεγαν πως ένιωθαν σα να μην «επαρκούσαν»· πολύ αδύναμοι, πολύ αμίλητοι, πολύ αναποτελεσματικοί. Έβρισκα μια ποιότητα ταπεινότητας και χάρης σ΄αυτούς, η οποία όμως δεν τους άφηνε να επιβάλουν τους εαυτούς τους όπως έκαναν άλλοι.

Άλλοι πελάτες περιέγραφαν τις ζωές τους κατεστραμμένες από την εξάρτηση, ενώ εγώ έβλεπα μια τεράστια γενναιοδωρία χωρίς υγιή όρια.

Ξανά και ξανά, εκεί που οι πελάτες μου έβλεπαν τα μεγαλύτερά τους τραύματα, εγώ έβλεπα τα πιο καθοριστικά τους χαρίσματα!

Ο Θερβάντες είπε ότι το να διαβάζεις μια μετάφραση είναι σα να βλέπεις ένα υφαντό από την πίσω μεριά. Έτσι είναι όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις βαθύτερες διαμάχες μας χωρίς να τιμούμε τα χαρίσματα που τις τροφοδοτούν.

Όταν καταλαβαίνουμε τις ζωές μας μέσα από το πρίσμα των χαρισμάτων μας είναι σα να βγαίνουμε έξω από το πίσω μέρος του υφαντού και να το βλέπουμε πραγματικά για πρώτη φορά. Ξαφνικά, όλα παίρνουν νόημα. Βλέπουμε την πραγματική εικόνα, την κινούμενη, ανθρώπινη ιστορία του τι πραγματικά μετράει για μας. Αρχίζουμε να κατανοούμε πως τα μεγαλύτερα λάθη μας, οι πιο αυτό-υπονομευτικές συμπεριφορές μας ήταν απλά σπασμωδικές, ανειδίκευτες προσπάθειες έκφρασης των βαθύτερων μερών του εαυτού μας.

Η Σούζαν ήρθε για θεραπεία αφού την άφησε το αγόρι της μετά από σχέση δύο χρόνων. Είχε τοποθετήσει όλη την καρδιά της και όλη την ενέργειά της σε αυτή τη σχέση, κι όταν τελείωσε, ένιωσε εντελώς κατεστραμμένη. «Γιατί δε μπορώ κι εγώ να το προσπεράσω και να συνεχίσω όπως έκανε αυτός, ή όπως μου λένε οι φίλοι μου να κάνω;» με ρώτησε στην πρώτη της επίσκεψη.

Όπως μου περιέγραψε το ιστορικό της σχέσης της, είδα μια επίμονη ποιότητα καλοσύνης μέσα της· μια τρυφερή καρδιά την οποία οι άνθρωποι διαρκώς εκμεταλλεύονταν. Η Σούζαν εκτιμούσε αυτές τις ποιότητες που είχε, αλλά ταυτόχρονα τις ένιωθε και σαν κατάρα. (Αυτή η συγκεκριμένη αμφιθυμία είναι ένα από τα κύρια δείγματα ουσιαστικού χαρίσματος). Αισθάνθηκα πως το κλειδί για τη θεραπεία της βρισκόταν ακριβώς εκεί. Ξανά και ξανά, δουλέψαμε πάνω στο να επαναπροσδιορίσει  την ευαισθησία της όχι σαν αδυναμία, αλλά ως χάρισμα το οποίο αυτή – όπως επίσης και οι πρώην σύντροφοί της – δεν ήξερε πώς να τιμήσει.

Ακούγεται απλό, αλλά το να δει αυτές τις ποιότητες σαν χάρισμα ήταν το θεμέλιο μιας καινούριας συντροφικής ζωής γι΄αυτήν. Βλέποντας την αξία τους, μπορούσε να μάθει να τις κατανοεί, να τις τιμάει και να τις εκτιμάει.

Όταν η Σούζαν κοίταξε τη ζωή της μέσα από το πρίσμα των χαρισμάτων της, ένιωσε να θριαμβεύει. «Είχα δίκιο από την αρχή!» είπε. «Αυτά που με ενοχλούσαν στους συντρόφους μου με ενοχλούσαν για κάποιο λόγο. Δεν ήμουν τρελή. Απλά δεν τιμούσα το χάρισμά μου και έβρισκα άντρες που χαίρονταν να κάνουν το ίδιο μαζί μου.»

Ονόμασα την προσέγγιση που έκανα με τη Σούζαν «Θεωρία Χαρίσματος». Ο πιο απλός τρόπος να εξηγήσω τη Θεωρία Χαρίσματος είναι ξεκινώντας από την εικόνα ενός στόχου. Κάθε εσωτερικός κύκλος προς το κέντρο του στόχου μας μετακινεί πλησιέστερα στον πιο αυθεντικό εαυτό μας. Στο κέντρο του στόχου, τη μαύρη βούλα, βρίσκονται τα πιο ουσιαστικά μας χαρίσματα.

Τα ουσιαστικά χαρίσματα δεν είναι το ίδιο με τα ταλέντα ή τις ικανότητες. Στην πραγματικότητα, μέχρι να τα κατανοήσουμε, συχνά φαίνονται σαν ντροπιαστικές αδυναμίες, ή σαν κομμάτια του εαυτού μας που είναι πολύ ευάλωτα για να εκτεθούν. Όμως βρίσκονται εκεί που κατοικεί η ψυχή μας. Είναι το μεδούλι της ψυχής μας, και παράγουν έναν ζωντανό χείμαρρο παρορμήσεων προς την οικειότητα και την αυθεντική αυτό-έκφραση. Αλλά τα χαρίσματα δεν αποτελούν διαδρόμους προς την ευτυχία. Μας βάζουν σε προβλήματα ξανά και ξανά. Γινόμαστε πολύ αμυντικοί ή πολύ αφελείς γύρω απ΄αυτά. Προκαλούν εμάς και τους ανθρώπους που νοιαζόμαστε. Μας ζητούν περισσότερα από όσα θέλουμε να δώσουμε. Και μπορεί να απογοητευτούμε  όταν νιώσουμε ότι έχουν προδοθεί ή απορριφθεί.

Εφόσον η θέρμη της ουσίας μας είναι τόσο δύσκολο  να ελεγχθεί, προστατεύουμε τους εαυτούς μας μετακινούμενοι όλο και πιο μακριά από το κέντρο μας. Κάθε κύκλος προς τα έξω αντιπροσωπεύει μια πιο ευπρεπισμένη εκδοχή του εαυτού μας. Μας κάνει και νιώθουμε πιο ασφαλείς, μας βάζει σε μικρότερο ρίσκο να γελοιοποιηθούμε, να αποτύχουμε, και να απορριφθούμε. Κι όμως, κάθε εξωτερικός κύκλος επίσης μας μετακινεί ένα βήμα πιο μακριά από την ψυχή μας, από την αυθεντικότητά μας, από την αίσθηση του νοήματος. Καθώς απομακρυνόμαστε από το κέντρο των χαρισμάτων μας, αισθανόμαστε πιο απομονωμένοι. Όταν φτάσουμε πολύ μακριά, βιώνουμε μια τρομερή αίσθηση κενότητας.

Οπότε, οι περισσότεροι από μας στεκόμαστε σε κάποιο σημείο που είναι αρκετά κοντά ώστε να ζεσταινόμαστε από τα χαρίσματά μας, αλλά αρκετά μακριά ώστε να μην καούμε από τη φωτιά τους. Δημιουργούμε ασφαλέστερες εκδοχές των εαυτών μας που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε τις ζωές μας χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το υπαρξιακό ρίσκο του κέντρου μας.

Το μοντέλο της Θεωρίας Χαρίσματος μας καλεί να ανακαλύψουμε ποια είναι τα χαρίσματα του κέντρου μας (οι περισσότεροι από μας δεν το γνωρίζουν), να απελευθερώσουμε αυτά τα χαρίσματα από τις πληγές που τα κρατάνε θαμμένα, και να τα εκφράσουμε με γενναιότητα, γενναιοδωρία και διάκριση στην συντροφική μας ζωή. Όταν το κάνουμε αυτό, η υγιής αγάπη μας πλησιάζει.

Αν ψάχνετε την αγάπη, προσπαθήστε να ανακαλύψετε τα δικά σας χαρίσματα. Λάμπουν στις χαρές και στις δυνάμεις σας, αλλά επίσης ζουν-και κρύβονται-μέσα στην καρδιά των μεγαλύτερων ανασφαλειών πόνων σας. Αν μάθετε να καθοδηγείστε από αυτά στην συντροφική σας ζωή, θα δείτε πως – σχεδόν χωρίς προσπάθεια – βιώνετε αμοιβαίες έλξεις με ανθρώπους που αγαπούν και τιμούν τα ίδια χαρίσματα που εσείς ανακαλύπτετε.

 

Ken Page